Gazneli Sultan Mahmud, Hintliler'le savaştı. Elde edilen

ganimetten, payına Hintli bir köle düştü.

Sultan bu köleyi, oğlu gibi kabul etti. Makam verdi. Ordunun

başına kumandan tayin ederek. Tahtının da vârisi olduğunu

bilrirdi.

Bütün bu ihsanlara rağmen, o köle hep hüzünlüydü. Gözlerinden

yaş eksilmiyordu. Sultan dayanamayıp bir gün sordu:

''Ey kutlu çocuk! Bunca devlete, şerefe rağmen neden

ağlıyorsun?'' Hintli köle şöyle cevap verdi:

''Çocukluğumda annem bana kızdığı zaman şöyle beddua ederdi:

‘Allah seni Sultan Mahmud'un eline düşürsün.' Annemin

bedduasını duyan babam da, ‘Hanım, yazıklar olsun sana,

çocuğuna edecek başka beddua mı yok? En kötü bedduayı

yapıyorsun. Böyle beddua edeceğine, 100 kılıç darbesiyle

ölmesini istemen daha iyi' diyerek anneme kızardı. Onların bu

konuşmalarından dolayı sizi, cehennem huylu ve zalim biri

olarak düşündüm hep.

Bana lutfettiğiniz bunca ihsanı, sizin kereminizin büyüklüğünü

keşke annemle babam da görebilseydi. Bundan dolayı

hüzünlenerek göz yaşlarımı tutamıyorum.''

***

Ey gafil insan! Yoksulluk sultanlıktır. Senin için âhiret de

büyük bir mutluluktur. Nefsânî arzu ve isteklerin seni

yoksullukla, yani sultanlıkla korkutmaktadır.

Âlemlerin rabbinin merhametini bilseydin, yoksulluktan

korkmaz, işin sonuna bakardın.

Fakirliği kabullenirsen, sultanın yanındaki köle gibi, kıyamet

günü sevinç göz yaşları dökersin.