Adamın biri, iflas etti. Elinde avucunda hiçbir şeyi kalmadı.

Dert ve sıkıntıdan âdeta can çekişir haldeydi. Çaresizlik

içerisinde rabbine yalvarmaya başladı. Namazlardan sonra

niyazda bulundu. Yıllarca ağladı, yalvardı.

''Ey kurdu kuşu besleyen rabbim! İhsanların sonsuz, sayıya

sığmaz. Ben ise bağışlarını anlatmaktan âcizim. Ne olur, benim

rızkımı da kolay yoldan lutfet'' diyerek yalvardı.

Sonunda bir gece rüyasında,

''Senin komşun olan filan kâğıtçıya git. Onun sattığı

kâğıtların arasında şu renkte, şu şekilde bir kâğıt var. Onu

alıp, gizlice ondaki bilgileri oku. Gereğini yap'' dediler.

Rüyadaki müjdeci şöyle tembihte de bulundu:

''Defineyi bulmakta zorlanırsan, sabırlı ol, vazgeçme.

Başkaları öğrenirse sakın üzülme. Senin hakkın olan hazineden,

kimse bir şey alamaz. Ümitsizliğe kapılma. ‘Allah'ın

rahmetinden ümit kesilmez' âyetini sıkça tekrarla.''

Adam rüyadan sevinçle uyandı. Sabah olunca doğru kâğıtçı

dükkânına gitti. Kâğıt yığınları arasında dolaşmaya başladı.

Tarif edilen kâğıdı görür görmez, alıp cebine koydu. Dükkân

sahibine hayırlı işler dileyerek ayrıldı.

Tenha bir yere geldi, kâğıdı cebinden çıkarıp okudu. Kâğıtta

bir definenin yeri tarif ediliyordu.

Öyle bir dükkânda, kâğıtların arasında definenin yerini

bildiren böyle bir kâğıdın olmasına hayret etti. Kâğıtta şöyle

yazıyordu:

''Eline bir okla yay al. İçinde bir şehidin mezarı olan,

arkası şehre, kapısı ovaya bakan türbeye git. Arkanı şehidin

mezarına yüzünü kıbleye çevir. Yayınla bir ok fırlat, okun

düştüğü yeri kaz.''

Bunu okuyan adam hemen sağlam bir yay, güzel bir ok aldı.

Kazmasını küreğini de yüklenerek, denilen türbenin yolunu

tuttu. Türbeye vardığında arkasını mezara aldı. Yönünü kıbleye

çevirdi. Yayını sıkıca gerip, okunu fırlattı. Heyecanla gidip

düştüğü yeri kazdı, ancak bir şey çıkmadı. Azıcık sağı, azıcık

solu derken, kazması küreği körleşene kadar kazdı. İyice

yoruldu, fakat defineyi bulamadı.

Herhalde oku yanlış tarafa attım diyerek tekrar oku fırlattı.

Düştüğü yeri kazdı, yine bir şey bulamadı. Akşam oldu, evine

gitti. Ertesi gün tekrar denemeye devam etti. Adam artık her

gün bir ok fırlatıyor, düştüğü yeri kazıyordu. Üşenmeden

günlerce kazmasına rağmen, defineyi bulamadı.

Bu arada adamın yaptığı bu iş, halkın dikkatini çekti. Çeşitli

dedikodular aldı başını yürüdü. Sonunda söylentiler padişahın

kulağına kadar gitti.

Adam durumunun padişah tarafından öğrenildiğini duyunca, hiç

direnmeden elindeki kâğıdı padişaha takdim etti. Başından

geçenleri açıkça anlattı.

''Padişahım, bir aydır bu kâğıtta tarif edildiği şekilde

defineyi arıyorum. Hiçbir şey bulamadım. Çektiğim eziyet ve

sıkıntılar yanıma kâr kaldı. Savaşlar kazanan, kaleler

fetheden padişahımın bahtı, gücü kuvveti, bu defineyi ortaya

çıkartır'' dedi.

Padişah, belki altı ay, belki de daha fazla, seçme askerlerine

kuvvetli yaylarla ok attırdı. Yerleri kazdırdı. Defineyi

bulamadı. Definenin âdeta ismi var, cismi yok. Zümrüdüanka

kuşu gibiydi.

Ovada kazılmadık yer kalmamıştı. Padişah defineyi aramaktan

usandı. Adamı yanına çağırarak öfkeyle, ''Al haritanı, başına

çal. Bizi işimizden, gücümüzden ettin. Zamanımızı çaldın.

Zahmet verdin. Senin işin gücün olmadığına göre, istediğin

kadar defineyi arayabilirsin. Bulursan da senin olsun, helâl

ettim'' dedi.

Adam haritayı aldı. Kendi kendine, nerede hata yaptığını

düşündü. Çünkü bu harita ona, yıllardır yaptığı dualardan

sonra rabbinden gelmişti. Tekrar rabbine yöneldi. Niyazda

bulundu.

''Yâ rabbi! Hırs ve tamah şeytanı beni azdırdı. Bu uğraşmadan,

sıkıntılardan tövbe ediyorum. Sana sığınıyorum. Kapımı sen

kapadın, yine sen aç Allahım'' dedi. Adamın bu yakarışından

sonra yine Hak'tan ilham geldi.

''Biz sana, yaya bir ok koy, at dedik. Kuvvetli yaylarla ok

atma denemesi yap demedik. Sen boş yere kuvvet harcayarak ok

atmadaki hünerini gösteriyorsun. Şimdi git, rastgele bir yay

al, oku koyup at, uzaklara göndermeye çalışma. Okun düştüğü

yeri kazınca, hazinenin sana ne kadar yakın olduğunu

anlayacaksın.''

Adam denileni yaparak sonunda defineyi buldu.