Güzel Kokulardan Bayılan Adam

Bir adam çarşıda gezerken güzel kokular satılan sokağa girdi.

Dükkânlardan gül, menekşe gibi türlü türlü güzel kokular dalga

dalga ortalığa yayılıyordu. Adam birkaç adım attıktan sonra

duyduğu kokulardan başı döndü. Fazla dayanamadı, düşüp

bayıldı.

Halk düşüp bayılan adamın başına toplandı. Ayıltmak için

çareler aramaya başladılar.

Biri elini kalbine götürerek atıp atmadığını kontrol etti. Bir

diğeri ise yüzüne, gözüne gül suyu serpti. Gül suyu serpen

bilmiyordu ki, adamın başına ne geldiyse gül suyundan

gelmişti.

Biri elleriyle başını ovalarken, diğeri ateşi düşsün diye

ıslak samanı getirip göğsüne sürüyordu. Bir tanesi de öd ağacı

ile şekeri karıştırıp zavallının başı ucunda tütsü yapıyordu.

Bir başkası ise hafifleyip ferahlaması için elbiselerini

soydu. Öte yandan da biri elini tutmuş nabzını kontrol

ediyordu.

İçlerinden biri; ''Acaba şarap içmiş, esrar çekmiş veya afyon

yutmuş olmasın'' dedi. Hemen eğilip ağzını kokladılar. Öyle

bir alâmet yoktu. Adamın durumuna halk şaşırıp kaldı.

Itır çarşısında, yığılıp kalan adamın durumu ağızdan ağıza

yayıldı. Tanıyanlardan kim olduğu öğrenildi. Akrabalarına

haber salındı.

Adamcağız deri ustasıydı. Gürbüz ve akıllı bir erkek kardeşi

vardı. Haberi alır almaz koştu geldi.

Yanında bir parça köpek pisliği de getirmişti.

Ben onun neden bayıldığını biliyorum. Sebebi bilinince çare

bulmak kolaylaşır dedi.

Kendi kendine, ''Ağabeyim rızkını elde etmek için yıllardır

pis kokuların içinde deri tabaklayarak çalışır. Pisliğin

kokusu onun beynine, damarlarına kadar sinmiştir. Hayatında

ilk kez böyle bir ıtır çarşısından geçtiğinden güzel kokular

onu kendinden geçirmiştir'' diye düşündü.

Dericinin kardeşi vereği ilâcı kimseler görmesin diye halkı

uzaklaştırdı. Gizli bir şey söylüyormuş gibi başını ağabeyinin

kulağına yaklaştırdı. Farkettirmeden elindeki ezilmiş pisliği

de ağabeyinin burnuna sürdü.

Az sonra adam ayıldı ve kendine geldi. Seyredenler hayretler

içinde kalarak, ''Bu adam hastaya bir efsun okudu, kulağına

üfledi. Âdeta ölmüş adamı kurtardı dediler.

***

Öğüt veren kimseler, pisliğe batmış kişinin iyileşmesi ve ona

bir kapı açılması için; amber ve gül suyu ile tedavi etmek

isterler. Ancak, pislik içindeki insanlara temiz nimetler hoş

gelmez. Temiz nimetlerin, güzelliklerin tadına varmak için

önce pislikten uzakta yaşamak gerekir. Oysa, onlar bok böceği

gibi pislik taşır dururlar. Bu yüzden de gül suyundan

bayılırlar.

Kime öğüt miski, nasihatçinin sözlerinden yayılan güzel koku

fayda vermezse, muhakkak o kötü kokulara alışmıştır.

Burnunu pislikten çıkarmıyorsan sen de o nurdan nasibini

alamazsın.