AYININ DOSTLUĞU

Büyük bir yılan, bir ayıya sarılmış boğuyordu. O sırada oradan

geçmekte olan yürekli biri, ayının feryatlarını duydu. Hemen

yardıma koştu. Ayıyı kurtardı.

Ayı, kendini ölümden kurtaran bu yiğidin peşine takıldı. Sadık

bir köpek gibi onu takip etmeye başladı.

Bir zaman sonra, yiğit hastalanıp yatağa düştü, Ayı da

sevgisinden ve bağlılığından, başında beklemeye başladı.

Oradan geçen bir tanıdığı, yiğide sordu: ''Bu ayı senin

başında niçin bekliyor?'' Yiğit de ayıyı yılandan kurtarma

hadisesini anlattı. Tanıdık, ''Ahmağın dostluğu, düşmanlıktan

kötüdür. Bu ayıya güvenme. Sana ne gibi zararı dokunacağını

bilemezsin'' dedi. Yiğit, ''Sen kıskançlığından böyle

konuşuyorsun. Şundaki sadakat ve sevgiye bir baksana.''

Tanıdık, ''Ahmakların sevgisi aldatıcıdır. Benim kıskançlığım,

onun sevgisinden daha iyidir. İnsana, hayvanı tercih etme.

Ayıyı yanından uzaklaştır'' dediyse de dinletemedi.

''Senin işin Allah'a kaldı, ne yaparsan yap'' deyip yiğidin

yanından ayrıldı.

Yiğit, ayıdan vazgeçmedi. Bir müddet sonra da uykuya daldı.

Sineğin biri gelip, yiğidin yüzüne kondu. Ayı sineği kovaladı.

Sinek tekrar geldi, tekrar kovaladı. İnatçı sineği birkaç defa

kovalayan ayı, fena halde kızdı. Eline kocaman bir kaya

parçası aldı. Yiğidin yüzüne konan sineği öldürmek için,

elindeki kayayı adamın yüzüne indirdi. Kaya adamın yüzünü

parçalayıp, beynini dağıttı. İyilik yapayım derken, dostunu

öldürdü.

***

İnsan, ayı mesabesindeki nefsiyle dost olmamalıdır. Nefsin

arzu ve isteklerinden uzaklaşmalıdır. Nefsin dostluğunun

sonucu hüsrandır.