Eski zamanlarda ay yüzlü sevgilisi olan bir âşık vardı.

Yıllardır gönlüne ondan başkasını almamıştı. Kavuşmak için,

sabır ve hasretle bekledi. Nihayet sonunda sevgilisinden bir

haber geldi.

''Bu gece gel. Filan odada gece yarısına kadar bekle. Senin

için yaptığım güzel yemek ve tatlılarla geleceğim'' dedi.

Bunu duyan âşık, kurbanlar kesti. Ziyafetler verdi. Gece

olunca da kararlaştırdıkları odaya gidip beklemeye başladı.

Gece yarısını geçince, sevgilisi söz verdiği gibi çıkıp geldi.

Fakat âşık uykusuna yenik düşmüştü.

Sevgili, âşığının elbisesinden bir parça kesti. ''Henüz sen

daha çocuksun, şunları al da oyna'' dercesine cebine birkaç

tane ceviz koydu.

Âşık seher vakti sıçrayarak uyandı. Elbisesinin kesildiğini,

cebine ceviz koyulduğunu gördü.

Kendi kendine,

''Sevgilim gerçekten çok vefalıymış. Ben ne yaptımsa, kendime

yaptım'' dedi.

***

Eski devirlerde Hak âşıkları, bir bekçi gibi sabaha kadar

uyumayıp, geceyi ibadetle geçirirlermiş. Âşığa uykunun haram

olduğunu kabul ederlermiş.

Mevlânâ da bu mânada şöyle buyurdu:

''Ey âşık! Sıçra, ıstıraptan kurtul. Hem susuzluk, hem su

sesi, hem de uyku. Olur mu bu?'