Ahırdaki Ceylan

Bir avcı yakaladığı nazlı ceylanı, bahçesindeki öküzlerle,

eşeklerle dolu ahıra kapattı. Ceylan ürkek ürkek oradan oraya

kaçıp durdu.

Gece yarısı ahıra gelen avcı, yemlikleri samanla doldurup

gitti. Öküzler, eşekler önlerine dökülen samanı şeker gibi

yediler. Ceylan onların çıkardığı tozdan dumandan rahatsız

oldu. Yüzünü sağa sola çevirdi.

Karınları doyan eşekler, ceylanla dalga geçmeye başladılar.

Eşeğin biri,

''Ceylanlarda padişah ve beylerin huyu vardır. Susun lütfen,

ceylanı rahatsız etmeyin.''

Bir başka eşek, ceylanın ürkerek dolaşmasına takılarak,

''Baksanıza bir inci bulmuş galiba, onu ucuza satar? Bir diğer

eşek de,

''Söyleyin ona, bu naziklikle bizim ahırda değil, gitsin

padişahın tahtında otursun'' dedi.

Eşeğin biri de samanı yemiş yemiş, ekşimiş midesiyle genire

genire ceylanı da saman yemeye çağırdı. Ceylan başını çevirdi.

''Ey eşek! Benim iştahım yok, sen yemene devam et'' dedi.

Eşek,

''Evet, halini görüyorum. Çok nazlanıyorsun ya da utanıp

çekiniyorsun.''

Ceylan,

''Sen saman yersin, ondan fayda görürsün. Ben çayırların,

çimenlerin dostuyum. Bağlarda, bahçelerde beslenir, suyumu

duru su kaynaklarından içerim. Kaderim beni bir azaba uğrattı.

Başıma bir belâ geldi diye hiç güzel huyumu değişitirir miyim?

Sünbülü, lâleyi, reyhanı bile binbir nazla yiyen birine, nasıl

olur da saman teklif edersin?'' dedi.

Eşek, bana masal anlatma dercesine,

''Anlat, anlat! Gurbet ellerde böyle boş sözler çok söylenir''

diyerek nazlı ceylanı iyice üzdü. Ceylan,

''Göbeğimin misk kokusu benim şahidimdir. Sizde bu kokuyu

alacak burun nerede? Birbirinin pisliğini koklamaktan başka

koku bilmeyen sizlere, misk kokusu zaten haramdır'' dedi.

***

''Dünyada nefsinin esiri, şehvetperest ve dünyalık toplamaktan

başka gayesi olmayan insanların arasında kalan hâlis kulun

durumu, ahırda öküzlerle, eşeklerle kalan ceylanın durumu ile

aynıdır.

Bir insanı, onun zıddı olan biri ile bir arada bırakırsanız,

onu ölüm azabına uğratmış olursunuz.